De oudste en grootste markt van België ligt in Luik. La Batte telt ongeveer 500 kraampjes.

LUIK, 3 JULI 2011. Het gevoel dat hoort bij La Batte beleef je het best als je midden in de mensenmenigte even stil blijft staan. Kijk om je heen, luister. Een kakofonie aan geluid overvalt je plots. Een vreemd soort samengesteld dialect met klanken uit de regio: Waals, Limburgs, Duits, Luiks, Maastrichts, Vlaams. Het is vakantietijd, dus de tropische cocktail bevat ook nog een vleugje Chinees, Indiaas, Italiaans, Spaans, Nederlands, Amerikaans.

Zoek naar de gezichten bij de stemmen. Bedenk je eigen verhaal bij de markante koppen van die stoere mannen, slecht geklede vrouwen en veel te dik opgemaakte meisjes. Ze kunnen zo de hoofdrol spelen in een film van de Waalse broertjes Dardenne. Jongens uit de streek die momenteel internationaal furore maken en in hun films graag mogen vertellen over de werkloze arbeider, de alleenstaande moeder, schijnhuwelijken, werkloosheid, alcoholverslaving, menselijke onzekerheid of het uitbuiten van immigranten.

La Batte lijkt als plek naadloos te passen in de sociaal realistische filosofie van de broers Dardenne, die de rauwe werkelijkheid van deze streek onder een vergrootglas plaatst. Maar hoe gecompliceerd of uitzichtloos het leven ook is, hun personages hebben altijd een sterke drang tot overleven. Ik meen dat terug te zien in het volk dat hier elke zondag de kraampjes afstruint. Het is een soort blijmoedigheid dat zich lastig laat definiëren.

Vergeet als je pas op de plaats maakt ook niet te ruiken. La Batte is een feest voor de zintuigen. Aan het spit wordt een kip gegrild, terwijl het dier – levend en wel – nauwelijks tien meter verderop voor 42,50 euro te koop wordt aangeboden. De aroma van vers gebakken brood, vis, Italiaanse kruiden, Marokkaanse groenten, olijven, snoepgoed, kazen en bloemen vermengt zich met de walm die uit de kraampjes met hotdogs, hamburgers, friet en Vietnamese loempia’s slaat.

Luik: 190.000 inwoners

De grootste en oudste markt van België heeft verweesde trekjes. Daar kom je snel achter als je de auto hebt geparkeerd in de overvolle zijstraatjes van Quai de Maestricht, die overgaat in La Batte waar het lange lint van ongeveer vijfhonderd kraampjes zich uitstrekt tussen de twee bruggen aan de Maasoever, Pont des Arches en Pont Maghin. Om vervolgens ook voor het eerst te ontdekken dat het met een kinderwagen verdomd lastig manoeuvreren is langs slenterende mensen.

En dan sta ik ineens te kijken naar een tafereel dat ik alleen ken van de tv-reclames waar je ’s nachts wel eens langs zapt als je niet kunt slapen. Juist ja, die vreselijke spotjes van Tell Sell, waar doorgaans een man in een veel te wijde broek een dom blondje staat uit te leggen dat de stofzuigerslang van merk X een veel betere optie is dan merk Y. Hij heeft een Amerikaans accent dat volledig wordt overstemd door een enthousiast pratende Nederlandse man.

In Luik staat een mevrouw met microfoon uitleg te geven over een bijzondere bezem. Een soort ‘wondersteel’. Ik neem aan dat je ermee kunt poetsen… Het publiek knikt begripvol als ze haar product aanprijst. Het is een surreëel tafereel tegen een schitterende achtergrond: het rode Grand Curtius Museum vormt het decor. Ook dat is La Batte. Tussen acht uur ’s ochtends en twee uur in de middag handel drijven op een stukje historisch Luik. Schitterende woonhuizen staan er zij aan zij met gebouwen die in geen tijden liefde en aandacht hebben gehad.

Je kunt een van de zijstraatjes induiken en iets gaan drinken bij het beroemde café Les Olivettes, bekend uit de bekroonde documentaire La vie en chantant. Hier kun je nog ouderwets het podium beklimmen en onder begeleiding van een pianist liedjes zingen. Wij kiezen voor het terras van La Salle a Manger de Maggy aan de Quai de la Goffe. Daar zie je de hoofdrolspelers van La Batte een voor een aan je voorbij trekken. Ieder met hun eigen verhaal. Alsof je naar de nieuwe film van de broertjes Dardenne zit te kijken.