De entree van Estadio Rámon Sánchez Pízjuan, voor het eerst gebruikt in 1958, in Sevilla.

SEVILLA, 15 SEPTEMBER 2012. Een fervent supporter van FC Barcelona – een socio nota bene – die stellig beweert dat het clublied van Sevilla FC toch echt het mooiste ter wereld is. Pardon? Volgens mijn collega I. die met enige regelmaat het vliegtuig instapt om in Camp Nou naar Lionel Messi en co te gaan kijken, bevat de hymne alles wat de Zuid-Spaanse stad Sevilla zo aantrekkelijk maakt: gevoel voor traditie, de historie, de passie en de trots van haar inwoners.

Ik heb slechts één cd met daarop een clublied in de kast staan. Souvenir uit mijn studententijd in Tilburg. Ik hoef hopelijk niet uit te leggen waarom het hup Willem II stoere kerels, trots van het voetballand nooit meer uit mijn luidsprekers schalt. “Dat van Sevilla is inderdaad beter”, zegt I. met een knipoog. Mooier dan dat van Schalke 04 en Borussia Mönchengladbach? Beter dan het swingende clublied van Internazionale uit Milaan of het prachtige You’ll Never Walk Alone dat ze bij Liverpool FC vlak voor de wedstrijd draaien? I. knikt.

Goed. Op ontdekkingstocht in Estadio Rámon Sánchez Pízjuan dan maar. Real Madrid komt op bezoek, maar doet dat in een verre van uitverkocht stadion. Dat is niet zo gek als je weet dat het goedkoopste kaartje 80 euro kost. De hoofdtribune, waar fans het dubbele betalen, blijft akelig leeg. Ook in Andalucië maakt de crisis slachtoffers. Na Catalonië, Murcia en Valencia heeft ook deze autonome regio de centrale regering in Madrid om financiële steun moeten vragen.

Sevilla: 704.000 inwoners

Maar als even voor tien uur op deze zwoele septemberavond de aanzet wordt gegeven voor himno del centenario, denken de fans niet meer aan geldzorgen of hun andere problemen. Het typische geklap van de flamenco, de volksdans die Sevilla toeristisch mede op de kaart heeft gezet, leidt de eerste regels tekst in.

Cuentan las lenguas antiguas
que un 14 de octubre nació una ilusión

Mijn zwaarlijvige buurman op rij 15 in vak F42 veert op, zwaait met zijn rood-witte sjaal en geeft mij bijna een elleboogstoot als hij luidkeels en met zijn ogen dicht bezingt hoe volgens de overlevering op 14 oktober de legende Sevilla werd geboren. Wat volgt is een eerbetoon aan de club, aan haar supporters, aan de stad. Het lied is geschreven door Javier Labandón El Arrebato, ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van Sevilla FC in 2005. Het nummer haalt zelfs de eerste plaats in de Spaanse hitlijst.

Sevillista seré hasta la muerte,
la Giralda presume orgullosa
de ver al Sevilla en el Sánchez Pizjuán

Op de twee grote tv-schermen wordt de tekst geprojecteerd. Iedereen staat, iedereen schreeuwt mee. Het moge duidelijk zijn dat je Sevillista blijft tot de dood. Trots, liefde voor de stad. Op een avond als deze hoef je de betekenis van het woord ‘temperament’ niet op te zoeken in de Dikke Van Dale. “Voel de hete, gepassioneerde omhelzing van Sevilla en je weet dat je op een onvergetelijke plek bent”, zegt reisgids Lonely Planet. “Dit is de stad waar Don Juan lang aan zijn mojo werkte en waar Cervantes en Columbus de glazen sherry achterover sloegen.”

En waar de negentig meter hoge Giralda, oorspronkelijk onderdeel van een moskee en nu onderdeel van de imposante kathedraal, volgens de tekst over de stad uitkijkt. Helemaal tot aan Estadio Rámon Sánchez Pízjuan, ontworpen door architect Manuel Muñoz Monasterio die ook Santiago Bernabeu van Real Madrid op de tekentafel vorm gaf. De bezongen Rámon Sánchez Pízjuan was de voormalige voorzitter van Sevilla FC.

En dan klinkt nog maar eens het refrein:

Y Sevilla, Sevilla, Sevilla
aquí estamos contigo, Sevilla,
compartiendo la gloria en tu escudo,
orgullo del fútbol de nuestra ciudad

Sevilla, onze voetbaltrots. Met passie, werklust maar vooral door veel kunst- en vliegwerk winnen ze met 1-0 van de zo verafschuwde grootmacht uit Madrid. Het is dan nog maar twaalf uur. Het is 25 graden. De nacht moet nog beginnen. Er is vast nog wel ergens een café te vinden waar ze het clublied van Sevilla FC draaien…