Metropol Parasol op het eens desolate Plaza de la Encarnacíon in Sevilla.

MAASTRICHT, 26 DECEMBER 2012. Geen intercontinentale vluchten in 2012, maar louter bestemmingen in Europa. Gelukkig was ik nog niet vergeten hoe mooi het daar is. Tien steden, tien bijna-liefdesverklaringen.

1. SEVILLA (SPA). Als stadsbestuur moet je lef hebben om een soort champignon neer te zetten op een plein waar jarenlang niemand naar om heeft gekeken. In Sevilla mocht architect Jürgen Mayer H. het ontwerp maken voor Metropol Parasol, waardoor Plaza de la Encarnacíon in één klap alle reisgidsen haalde. Behalve dit nieuwe icoon, is er ook dat mooie oude monument: estadio Rámon Sánchez Pízjuan, waar telkens weer dat mooie clublied van Sevilla uit de luidsprekers schalt. En dan ’s nachts, in je T-shirt, door de historische binnenstad terug naar je appartement.

2. BERLIJN (DUI). Vriend B. woont tegenwoordig in Berlijn. Een jaloersmakende gedachte die je alleen kunt temmen door er nog vaker heen te gaan. En ook na de zoveelste keer blijft Berlijn boeien. Voor de Prinzessinnengarten, een buurttuin die een halve eeuw verborgen lag in de schaduw van de Muur in Kreuzberg, hadden we het verkeerde jaargetijde gekozen. Maar voor een rondleiding in Sammlung Boros, voormalige WOII-schuilplaats omgetoverd tot kunstbunker, is het weertype niet van belang. En de volgende keer? Bedenken we gewoon weer iets nieuws.

3. DNJEPROPETROVSK (OEK). Nog nooit was ik me zo bewust van mijn donkere huidskleur als in Dnjepropetrovsk, onze uitvalsbasis voor de EK-poulewedstrijden van het Nederlands elftal in Kharkiv. Het was de ex-international van Engeland, Sol Campell, die waarschuwde: “Oekraïne is racistisch, blijf er weg!” Dat, en nog veel meer onheilspellende berichten, moesten we vooraf incasseren. Maar zoals vaak, klopte er weinig van de verhalen. Dnjepropetrovsk is een opvallend moderne en leefbare stad met van die typische Oostbloktrekjes. Vier dagen is te kort.

4. LONDEN (ENG). De Olympische Spelen op vier uur reizen van je eigen voordeur. Dat is, oneerbieding gezegd, een ‘verplicht nummer’. In steden waar een groot sportevenement wordt gehouden, hangt altijd een speciale sfeer. Alles staat in het teken van, iedereen heeft het over… Zo ook in Londen. Volleybal kijken in Earls Court en op drie kilometer voor de streep duizenden Britten gek zien worden, terwijl Bradley Wiggins niet eens meer meedoet voor de medailles. En toevallig in Oost-Londen op Boxpark stuiten, een winkelcentrum bestaande uit zeecontainers. Oók goud.

5. MADRID (SPA). Elke dag denk ik aan Madrid Rio. Als ik in het voorbijgaan de werkzaamheden aan de A2-tunnel bij Maastricht zie, dwalen mijn gedachten af naar de miljarden kostende aanpak van het wegennet in de hoofdstad van Spanje. De beruchte snelweg M30 is op diverse plekken onder de grond gelegd, waardoor ruimte is ontstaan voor parken en boulevards. Het is een voorbeeld voor het A2-project. Je moet het met eigen ogen zien om te snappen dat infrastructuur, cultuur, natuur en architectuur hand in hand kunnen gaan.

6. PORTO (POR). Onze kleine man A. – dan negen maanden oud – trekt zich voor het eerst op aan het tv-meubel in ons appartement in Porto. Trots als Epke Zonderland na een loodzware oefening en een succesvolle afsprong staat hij fier overeind. Vanwege dat moment ligt Porto weer vers in mijn herinnering. Maar zeker ook door ons bezoek aan Fundação Serralves, waar je rondom het stijlvolle witte museum van architect Alvaro Siza een wandeling kunt maken in het park. Het ligt een eindje buiten het centrum, maar je kunt er fantastisch lunchen.

7. KIEV (OEK). Even snel rekenen. Meer dan zestien uur zijn we er uiteindelijk niet geweest. Friet in de McDonalds, een EK-wedstrijd kijken op het grote scherm op het Onafhankelijksplein waar in 2004 de Oranjerevolutie plaatsvond, slapen in een oud en krakend herenhuis en de huurauto ophalen in het duurste hotel van de stad waar ook UEFA-baas Michel Platini overnacht. En dan Kiev, de hoofdstad van Oekraïne, uit: het ene na het andere schitterende gebouw passerend en nergens kunnen stoppen. Dan wil je snel terug. En veel langer dan zestien uur.

8. LUIK (BEL). In 2012 maakte ik voor Dagblad De Limburger/Limburgs Dagblad twee verhalen over Luik. Eentje over de ambities van de stad om de internationale expo te organiseren in 2017 en de ander over het veranderende imago van Luik, waarvoor ik in de zomer met Standard Luik-coach Ron Jans belde. Inmiddels is bekend dat de expo wordt gehouden in Astana en Jans is al een paar maanden geen trainer van de roemruchte les Rouges meer. Luik is de stad waar dit jaar de Tour de France – wéér – van start ging. Die miste ik helaas, de designbiënnale niet. Wat een luxe.

9. GUIMARAES (POR). Ook zo benieuwd wie in 2018 de Nederlandse culturele hoofdstad van Europa wordt? Maastricht strijdt samen met Eindhoven en Leeuwarden om die eer. Hoe je als kleine stad zo’n groot evenement organiseert, heeft het Portugese Guimarães in 2012 laten zien. Economische crisis? Ja. Culturele crisis? Nee. Slechts 70.000, veelal trotse bewoners die de titel cultuurhoofdstad vooral als een mogelijkheid zagen om uit de misère te komen. Mooi om een weekend deel uit te maken van zo’n ingetogen maar ambitievol feest.

10. KHARKIV (OEK). Het einde van het jaar nadert, de terugblikseries in de kranten en op tv zijn op hun hoogtepunt. En ja hoor, daar valt het woord weer: Kharkiv. Helemaal geen onaantrekkelijke stad in Oekraïne, niet ver van Rusland, maar voor de rest van ons leven verbonden met een historisch dieptepunt in het Nederlands voetbal. Drie groepswedstrijden op het Europees kampioenschap, drie nederlagen. Het stadion van FC Metalist Kharkiv was het decor van een treurspel, opgevoerd door elf spelers in een oranje shirt. Bron voor repeterende nachtmerries.

Meer steden top 10’s:

Steden top 10 van 2011
Steden top 10 van 2010
Steden top 10 van 2009