Zicht op Hanoi, waar relatieve laagbouw het zicht op de stad nog domineert.

HANOI, 7 JANUARI 2006. De vraag luidt: zou je hier kunnen/willen wonen? Het antwoord is: nee. Hanoi is geen Londen, Berlijn, Rome, Parijs of Barcelona. Het zijn onvergelijkbare grootheden, maar toch. Geef me een flat in een van die vijf steden en ik ben weg. Het rijtje is nog langer, Brussel hoort er ook bij, Lissabon is ook leuk en Istanbul wil ik graag proberen. Hanoi is een stad zoals elke Zuidoost Aziatische stad. Druk, vuil, ongelooflijk luidruchtig, af en toe onbeschoft, ongemanierd, ruw, grijs en groen tegelijk.

Maar als je daar doorheen kijkt, zie je een stad die zich als een kameleon presenteert. Natuurlijk is de Franse invloed overal zichtbaar. Prachtige huizen in mediterrane kleuren, met dito luiken voor het raam. De St. Joseph Cathedraal is een kopie van de Notre Dame in Parijs, het operagebouw zou niet misstaan naast het casino van Monaco.

Vanochtend, tijdens een wandeling in de omgeving van de Hanoi Citadel, op militair gebied, waanden we ons even in de Berlijnse hofjes. Prachtige smalle huizen en appartementen, rondom pleintjes of in straatjes van nauwelijks twee meter breed. Qua kleur, vorm en ontwerp wijken ze allemaal van elkaar af en toch vormen ze één geheel. We lopen op de brede Hoang Dieu en Nguyen Bieu, richting het Truc Bach Lake en het grote West Lake. Hier waan je je in Rome of Barcelona. Brede boulevard, statige gebouwen en villa’s, met Romeinse pilaren. En het West Lake doet weer aan Hamburg denken met zijn ‘Alsters’, waar het ’s zomers heerlijk toeven is.

Hanoi: 3,4 miljoen inwoners

Al deze elementjes maken Hanoi een heerlijke stad om een paar dagen in te ‘wonen’. Het Old Quarter is uniek, met meer scooters en brommers dan mensen. Het maakt de stad ook uniek, onvergelijkbaar met welke stad dan ook. Al zoek je altijd naar overeenkomsten. Maar een miljoenenstad met zóveel laagbouw, zonder markante skyline, met zoveel kleine en grote meren en zoveel huizen die zoveel op elkaar lijken, maar uiteindelijk nooit hetzelfde zijn. Daarvan moet je wel haast zeggen: wonen, nee, terugkomen, ooit? Ja!