Museum aan de Stroom op ’t Eilandje in Antwerpen in aanbouw. Het ontwerp is van Neutelings-Riedijk Architecten.

ANTWERPEN, 21 MAART 2010. Als ik ’s middags om 14.47 uur een foto van ’t Eilandje op Facebook zet, heb ik om 15.55 uur een reactie van collega S. “Je denkt toch niet aan verhuizen, hè.” Nou, eerlijk gezegd: wel dus. Wéér. Je kunt nog zo vaak tegen jezelf zeggen dat je tevreden bent met de plek waar je woont, ik vind het gras bij de buren toch altijd net ietsje groener. Sorry, ik kan er echt niks aan doen.

Wees gerust. Die droom, hoe verleidelijk ook, is zelden gevaarlijk. Ik heb heel wat buurten gezien waar ik wel zou willen wonen. ’s Ochtends krantje halen bij de kiosk om de hoek, ontbijten op het terras van het trendy café een straat verderop, iets vaag cultureels doen en de rest van de dag schrijven aan mijn roman waarmee ik de wereld ga veroveren. Juist ja, niet erg realistisch. En zo vervliegt meestal de gedachte aan een leven in New York, Berlijn, Londen, Tel Aviv of Buenos Aires weer na een paar dagen. Het is niet erg. Laat me maar.

’t Eilandje dus. Zo wordt het noordelijk havengebied, aan de kaaien van Antwerpen genoemd.  Napoleon Bonaparte laat hier in 1811 een dok aanleggen, dat vanzelfsprekend naar hem wordt vernoemd. Naast het Bonapartedok ligt het Willemdok. Het zijn de twee oudste van de stad. Anno 2010 wordt ertussen in, aan de Hanzestedenplaats, gebouwd aan Museum aan de Stroom (MAS). Een revolutionair ontwerp van Neutelings-Riedijk Architecten. De opening is voorzien in 2011.

Ik voel me enigszins betrapt door de goed getimede opmerking van S. Inderdaad. Ik sta samen met L. opnieuw te dagdromen over hoe het zou zijn om hier te wonen. Investeren in een appartement lijkt zeker geen weggegooid geld. Over een paar jaar is dit een modern en hip stadsdeel, zoals de Belgen het zouden zeggen ‘gelijk ’t Zuid’, een schoolvoorbeeld van succesvolle stedelijke herontwikkeling.

Een metamorfose heeft van ’t Zuid, globaal ingeklemd tussen Schelde en Amerikalei, een aantrekkelijke buurt gemaakt. Twintig jaar geleden wilde niemand er wonen, totdat kunstenaars en andere creatievelingen begrijpen dat lage huurprijzen ook nieuwe kansen en mogelijkheden met zich meebrengen. Veel jonge mensen volgen.

Antwerpen: 460.000 inwoners

En nu bruist ’t Zuid. In de pakhuizen aan de gedempte Zuiderdokken is plek voor cafés, bars, galeries, restaurants en winkels, met op loopafstand publiekstrekkers als het Koninklijk Museum voor Schone kunsten, het fotomuseum en het Jusititiepaleis van architect sir Richard Rogers, dat overigens opvallende gelijkenissen vertoont met het operahuis in Sydney.

Nu wil ’t Eilandje in Noord ook. De havenbuurt moet tot leven komen. Projectontwikkelaars hebben visioenen van Barcelona (Port Vell) en Londen (Docklands) op het netvlies. Uiteraard onvergelijkbare grootheden, maar toch. De potentie, zij het op bescheiden schaal, is er. Maak een wandeling van een half uur en je stuit op het ene na het andere mooie gerenoveerde gebouw. Wat te denken van het majestueuze Koninklijk Entrepot, een imposant groot en wit complex aan de Entrepotkaai.

Iets verderop, aan het Kattendijkdok, wordt gewerkt aan nieuwbouwcomplex Westkaai, bestaande uit zes woontorens. Twee staan er overeind. Het goedkoopste appartement kost 220.000 euro, het duurste 2,5 miljoen. In de omgeving van het Bonaparte- en Willemdok zorgen cafés en restaurants voor de nodige levendigheid. Maar evenzoveel hoekgebouwen, met gevels om U tegen te zeggen, moeten nog een bestemming krijgen.

Als je met je rug naar MAS staat heb je prachtig zicht op de vele pakhuizen aan de Sint Aldegondiskaai en Godefriduskaai. Blikvanger is het monumentale Felixpakhuis. Sinds 2006 is het stadsarchief er gevestigd. De ruim 4.000 overige vierkante meters van dit prachtige stapelhuis krijgt veelal een culturele bestemming, met onder andere een concertzaal en een versmarkt.

Vergeet vooral niet door de 70 meter lange lichtstraat te lopen, die met een beetje fantasie de verbinding vormt tussen historische binnenstad en ’t Eilandje. Lunchen of dineren in het restaurant, die wordt ‘gedragen’ door een witte zuilengalerij, is een belevenis op zich. Het spijt me, maar dan denk ik toch aan verhuizen. Heel eventjes maar.

Het Felixpakhuis is sinds 1976 een monument.