Als je nu direct naar Londen wil, een goedbedoelde tip: wacht maar even met het boeken van een ticket voor de Eurostar of Easyjet. De tentoonstelling eindigde namelijk vorige week. Gelukkig is er altijd nog Youtube als je een goede indruk wil krijgen van de Médiacité. Maar het beste alternatief is natuurlijk een bezoek aan Luik zelf.

Wie, zoals ik, het geluk heeft en in Maastricht woont, staat binnen een half uur voor de poort van Médiacité. Loop vanuit Place de la Cathédrale – hartje stad – de Rue Saint-Paul in, sla na het markante betonnen cultureel centrum linksaf en ga via Pont Kennedy de Maas over en Rue Grétry in. Dit is Longdoz. Midden in de wijk, tussen de saaie grijze huizen en gebouwen, is op de plek van een oude staalwasserij Médiacité verrezen.

De investering van 300 miljoen euro past in het nieuwe imago dat Luik, in een nog niet zo ver verleden geplaagd door politieke schandalen en een grote schuldenlast, zorgvuldig aan het opbouwen is. Samen met het verbeteren van de infrastructuur, het verfraaien van de binnenstad en het nieuwe treinstation Liège-Guillemins van de Spaanse architect Santiago Calatrava, moet Médiacité de stad nieuwe economische impulsen geven.

Luik: 190.000 inwoners

Eerlijk is eerlijk. Voor het winkelaanbod hoef je het zeker niet te doen. De bekende ketens domineren. Toch trekt Médiacité, goed voor 1200 nieuwe banen, op de openingsdag in oktober 2009 15.000 bezoekers. De verwachting is dat in het eerste jaar 7 miljoen mensen voet over de drempel hebben gezet.

Het complex van 160.000 vierkante meter is nog niet af. Niet alle winkelruimte is bezet en er wordt nog volop gewerkt aan een parkeergarage voor meer dan tweeduizend auto’s, er komt nog een ijsbaan en een bioscoop met zes zalen. De Franstalige Belgische omroep RTBF bouwt een grote studio om amusementsprogramma’s op te nemen.

Het is met name de architectuur die lonkt. Die moet je op z’n minst als ‘apart’ omschrijven. Arad, die zich de laatste tien jaar vooral bezighield met huizen, hotels en culturele complexen, heeft over een lengte van een halve kilometer een ingenieus dak – een vlechtwerk van rood-witte stalen balken – ontworpen. Als een soort slang slingert de constructie zich van links naar rechts door het complex.

Het dak is gemaakt van speciaal isolatiemateriaal. Het is vier lagen dik en gevuld met lucht. Dat geeft het effect van vierdubbele beglazing. Een uitzonderlijke ‘groene’ prestatie, beloond met een speciaal milieucertificaat. Wie, zoals ik, een hekel heeft aan winkelen, moet in ieder geval even de tijd nemen om bij een van de bars of restaurants op het binnenplein, in een Ron Arad stoeltje, om zich heen te kijken. Zo’n rood-witte slang zie je immers niet elke dag.