Multitalent James Franco (filmster, regisseur en Gucci-model) ‘viert’ zijn literair debuut bij Barnes & Noble in New York.

NEW YORK, 20 OKTOBER 2010. Daar komt hij. Ze noemen hem ook wel New York’s golden boy. Filmster, regisseur, scriptschrijver, het gezicht van Gucci. En sinds vandaag ook auteur. Je kent hem misschien van de succesvolle Hollywoodfilms Spiderman en Milk, waarin hij belangrijke bijrollen vervult. Fotocamera’s flitsen, meisjes gillen zachtjes. James Franco loopt naar de microfoon op het podium en zegt verlegen ‘goedenavond’.

Daar staan ze. Zijn opgewonden fans. Met honderden hebben ze zich gemeld bij boekhandel Barnes & Noble aan de Warren Street in Tribeca. Sommigen zijn er al sinds acht uur vanochtend. Tienermeisjes, twintigers, maar ook mannen van in de vijftig. Ze willen een foto, een handtekening of simpelweg een van de meest populaire Amerikaanse acteurs van zijn generatie live in actie zien.

Er sneuvelt een boekenplank. Het fanatieke deel van zijn toehoorders, tot hun grote frustratie bedeeld met een plek achter hoge planken, doet er alles aan om hem goed in beeld te krijgen. Gevloek, gegiechel, beveiliging. Het is iets over acht uur ’s avonds als Franco begint met het voorlezen van een hoofdstuk uit de verhalenbundel Palo Alto, zijn veelbesproken literaire debuut.

New York: 8.2 miljoen inwoners

Dit is New York. Deze stad slaapt nooit. Elke avond is er wel iets te doen. Het aanbod is om gek van te worden. Zoveel te doen, te zien, te beleven en maar zo weinig tijd. Als je beroemdheden wil spotten, hoef je niet per se naar de kiosk om stiekem de roddelbladen in te kijken. Gisteravond nog genoten van Kelsey Grammer – inderdaad, de psychiater uit Frasier en Cheers – in de musical La Cage Aux Folles.

Bij Barnes & Noble verwelkomen ze deze week ook zangeres Rihanna, acteur Michael Caine en de ietwat ordinaire televisiebekendheid Kim Kardasian. Hier om de hoek, in de wijk Tribeca, een blik naar binnengeworpen bij Italiaans restaurant Locanda Verde en het Greenwich Hotel, beide eigendom van acteur Robert de Niro. Hij was er niet. En ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar laat ik daar vooral niet aan beginnen.

James Franco is al een kwartier aan het voorlezen. Hij heeft het woord ‘fuck’ zeker twintig keer gebruikt. De 32-jarige schrijver acteert. Bij de personages die hij in zijn boek opvoert, gebruikt hij telkens een andere intonatie. Zijn stem is laag, het ritme staccato. Het deert zijn publiek niet. Een mooie jongen die voorleest uit eigen werk, wat wil je nog meer? Niets. Als hij klaar is en vraagt of hij handtekeningen moet gaan uitdelen, antwoorden zijn luisteraars gedecideerd: nee, nog een verhaaltje alsjeblieft.

Als je de recensies van Palo Alto (de titel van het boek refereert aan Franco’s geboortestad in California) in de kranten bestudeert, vraag je je af waarom. Ze zijn nauwelijks te spreken over de nieuwe hobby van het multitalent. “Er is geen regel die zegt dat jonge, knappe filmsterren geen begenadigde schrijvers kunnen zijn, maar…”, zo valt er te lezen in The Washington Post van vandaag. Dan weet je genoeg.

Eerder deze week vroeg Los Angeles Times zich in een kritisch stuk ook al af waarom een talentvolle acteur zo nodig moet gaan schrijven. Dat kunnen anderen nu eenmaal veel beter. Maar goed, zo stelt het dagblad schuldbewust vast, hij is nu eenmaal een beroemd acteur en dus krijgt hij veel aandacht. Meer dan welke beginnend – en onbekend – auteur dan ook.

Intussen duurt de ‘solo’ van Franco al dertig minuten. De eerste mensen gaan nu weg. Een diepe zucht van een man achter me. Moet welhaast het prototype verwende en ongeduldige New Yorker zijn. De zin begint uiteraard met een quasi verontwaardigd ‘my God’. Hij staat met Franco’s boek in zijn handen. Hij zwaait ermee. “Lezen kunnen we zelf ook wel, hoor. Begin nu maar met die handtekeningensessie, dan kan iedereen tenminste naar huis.” Hij wenst ons nog een fijne avond.