MARSEILLE, 4 JUNI 2016. De camera vliegt over de stad die eigenlijk geen introductie meer nodig heeft. Wie kent haar niet? De haven, de bergen, de zee, de oude vervallen wijken, de nieuwe stijliconen. Dáár ligt Stade Vélodrome, een soort vliegende schotel in het betonnen landschap. Met zijn ultramoderne golvende dak dat als een warme deken over de steile tribunes is gedrapeerd. Het geluid op de tribune zwelt aan.

Ik voel nog steeds de opwinding die de herinnering losmaakt als ik terugdenk aan zaterdag 4 juli 1998, mijn eerste ontmoeting met Marseille. In de kwartfinale van het wereldkampioenschap voetbal treffen Nederland en Argentinië elkaar. Een klassieker. Vriend B. en ik staan op de tribune achter het doel. Na een dag wandelen in de zon is het om 16.30 uur als de wedstrijd begint nog steeds 35 graden. Een dak heeft Stade Vélodrome dan nog niet. Vlak voor tijd scoort Dennis Bergkamp, recht voor onze neus. Zijn goal is een van de mooiste en meest impactvolle in de geschiedenis van het Nederlandse voetbal.

De aantrekkingskracht is altijd gebleven. Ondanks alle negatieve verhalen die ze over haar hebben uitgestort. Netflix heeft er dankbaar gebruik van gemaakt. Frankrijks bekendste acteur Gérard Depardieu is burgemeester Robert Taro in de tv-serie ‘Marseille’ waarin de stad eigenlijk de enige echte hoofdrolspeler is. Geen stad in Frankrijk spreekt meer tot de verbeelding, zo had regisseur Florent Siri al verklaard: drugs, de onderwereld, voetbal, dubieuze politici en de quartiers chauds, flatwijken waar de politie niet meer durft te komen.

Deze serie binge watchen is ideaal om zin te krijgen in een nieuw bezoek aan de Zuid-Franse havenstad. Het imago van Marseille is slechter dan dat van Delfzijl, beweerde een citymarketeer ooit. En hoewel feiten niet ontkend mogen worden – eens per maand vindt er een afrekening plaats –  is dat een schromelijke overdrijving. Als je je best doet, liggen de mooie kanten van de stad liggen namelijk voor het oprapen.

Marseille: 860.000 inwoners

Ben nog een paar keer terug geweest om de stad verder te ontdekken. Wandelen door de stationsbuurt bijvoorbeeld en twee jaar geleden urenlang rondgelopen in het sfeervolle Le Panier, ten noorden van le Vieux Port. Het is de oudste wijk van de stad, die prachtig is opgeknapt en waar cafés, restaurants, terrassen, galeries en winkels je doen verlangen naar een permanent leven aan de Mediterranée.

De impuls van ‘Marseille culturele hoofdstad van Europa 2013’ is dan duidelijk merkbaar. Ga vooral naar het MuCEM, het museum de beschavingen van Europa en de Middellandse Zee. Het gebouw van de Franse architect Rudy Ricciotti is een parel. Op het dakterras heb je een fantastisch uitzicht op de zee en het zeventiende-eeuwse fort Saint Jean, waarmee MuCEM via een loopbrug is verbonden.

Vandaag zijn we terug in Marseille-Provence, want met die naam profileert de stad zich tegenwoordig. De opmerkelijke comeback wordt kennelijk niet voldoende opgemerkt of het imago wordt niet snel genoeg verbeterd. De associatie met het ‘merk’ de Provence is een tactische zet. Wie wil daar immers niet heen?

In de heuvels langs autosnelweg A7 heeft haar eigen Hollywoodsign geplant. Een subtiele verwijzing naar de Netflix-serie en een prachtige entree die ons verder naar Les Docs de la Joliette leidt. Het doel van vandaag. Een serie prachtig opgeknapte pakhuizen, die vroeger als entrepots dienden, vlakbij de oude haven. De architectuur is de moeite waard. Het complex heeft houten loopbruggen, winkels en binnenplaatsen die als buiten voelen met restaurants en terrassen.

De beveiliging is enorm. De terroristische aanslagen op doelwitten in Parijs en Brussel liggen nog vers in het geheugen. Er wordt geen risico genomen bij de toegangspoorten tot toeristische attracties en winkelcentra. Het Europees kampioenschap voetbal begint immers over een kleine week. Marseille en het Stade Vélodrome zullen de wereld weer overgaan. Laten we hopen op een positieve manier, want dat verdient deze stad.