Pierres Vives in Montpellier, een ontwerp van architect Zaha Hadid.

Interieur Pierres Vives in Montpellier.

MONTPELLIER, 1 JUNI 2016. Zaha Hadid is dood. Op 1 april, een dag na haar overlijden, staan kranten en websites vol met verhalen over haar markante leven als architect. En foto’s, want in dit geval vertellen de beelden zo ongeveer alles wat je moet weten over haar carrière die Hadid in 2004 de Pritzker Prize, de Nobelprijs voor de architectuur, opleverde.

Zaha Hadid is dood. Alles wat ik van haar weet, heb ik uit boeken en van internet. Onuitputtelijke bronnen als je iemand wil leren kennen zonder dat je diegene ooit ook maar één seconde hebt ontmoet. De Britse van Iraakse afkomst is volgens de Belgische krant De Morgen ‘buitenaards en controversieel’. Ze vergelijken haar met Oscar Niemeyer, want “de Braziliaan die net als Zaha Hadid erg sculpturale architectuur maakte, werd alleen maar beter naarmate hij de honderd naderde. In dat opzicht is het oeuvre van Hadid onaf. Zeker omdat haar ontwerpen sterker en eenduidiger leken te worden naarmate ze meer werk realiseerde”.

Zaha Hadid is dood. Ik volgde haar al jaren. Haar gebouwen ken ik vooral van de foto’s. Heb een lijstje van steden waar ik heen wil om daar dan ook haar vaak schitterende creaties te zien. Maar zoals zo vaak komt het er te weinig van. Zo lukte het niet om kaartjes te kopen voor de zwemwedstrijden tijdens de Olympische Spelen in Londen van 2012 die gehouden werden in het Aquatics Centre van Hadid. Ben er ook nog niet in geslaagd om het nieuwe Havenhuis aan het naar haar vernoemde plein in Antwerpen, nota bene een uur van huis, te gaan bewonderen.

Montpellier: 260.000 inwoners

Zaha Hadid is dood. Maar ze zal altijd voortleven. Prijs me gelukkig dat ik haar allereerste gerealiseerde gebouw wel heb mogen bewonderen: in 1993, Hadid is dan 43 jaar, wordt de Vitra-brandweerkazerne in Weil am Rhein opgeleverd. Wij combineerden het in 2008 met een bezoek aan Art Basel in Bazel. Het gebouw was niet echt geliefd bij de brandweer en werd door Vitra ingericht als een expositiecentrum.

Zaha Hadid is dood. Laten we haar vandaag maar eens eren. Wij rijden naar het altijd levendige Montpellier in het zuiden van Frankrijk. Een historische, maar zeker ook hippe, jonge (de helft van het aantal inwoners is jonger dan 35 jaar) en energieke stad waar architecten en designers van naam en faam zorgen voor een hypermodern uiterlijk. Jean Nouvel ontwierp het nieuwe gemeentehuis, Philippe Starck tekende voor een nieuw sport- en welnesscentrum.

Zaha Hadid is dood. Maar in Montpellier leeft ze voor altijd voort. In een buitenwijk staat het Pierres Vivesgebouw dat onderdak biedt aan het streekarchief, een bibliotheek en een sportoverheidsdienst. Een gigantische stoomboot van welvend beton, zo werd het complex door de Volkskrant omschreven. Je loopt er niet zomaar even omheen. Het lijnenspel en de combinatie van glas met beton is verbluffend, zowel van de buiten- als de binnenkant. Een feestje voor de architectuurliefhebber. Onder een wuivende palmboom zeggen wij dankjewel tegen Zaha.