Deze slideshow vereist JavaScript.

LUIK, 18 JUNI 2017. Levensgevaarlijk, slagzinnen of reclameleuzen. Vaak goed bedoeld maar je kunt er behoorlijke schade mee aanrichten. De Utrechtse kapper Local Heroes bedacht ‘zit je haircut’ en heibedrijf Steenman uit Oosterblokker kwam met ‘iedere paal gaat erin’. Op zich een neutrale tekst, ware het niet dat deze leesbaar was op het broekje van een vrouwelijke wielrenster. De bedrijven wonnen vorig jaar en in 2015 de uitverkiezing ‘slechtste slogan van het jaar’.

We wandelen door het Boveriepark in Luik. Pareltje in de Maas, exponent van het nieuwe Luik. Op dit eiland staat het museum voor Schone Kunsten, Musée de la Boverie, gehuisvest in het gebouw dat in 1905 werd ontworpen voor de Wereldtentoonstelling. De uitbreiding en renovatie is gedaan onder de supervisie van de Franse architect Rudy Riccioti, in Marseille verantwoordelijk voor Musée des Civilisations et de la Méditerranée (MuCEM) met een werkelijk fantastisch uitzicht op de zee.

Op deze zondag fietsen kinderen in het park, gezinnen picknicken in het gras, de rozentuin ligt er prachtig aangeharkt bij, een verliefd stelletje heeft op een bankje alleen oog voor elkaar en ik moet denken aan de slogan die ik laatst ergens langs de snelweg in Wallonië zag: ‘more romantic than Venice, bienvenue à Liège’. Nu ben ik een aantal keren in Venetië geweest en zou ik met goed fatsoen echt geen wetenschappelijke verhandeling kunnen houden over hoe romantisch deze Italiaanse stad precies is, maar Luik? Romantisch? Romantischer dan Venetië?

De bedenkers van deze leus, Liège Together, noemen dit territoriale marketing. “Deze acties zijn gericht op één doel, namelijk een positieve perceptie van de Luikse grootstad. We willen meer inwoners, meer studenten, meer investeerders en meer bezoekers. En we willen ook gezien worden zoals we echt zijn.” Natuurlijk, welke stad wil dat niet? Je zou het ook als bullshit-marketing kunnen kwalificeren, maar misschien moeten we het optimistisch benaderen.

Luik heeft alle reden om hoog van de toren te blazen. De lelijkheid van deze stad kan me soms nog echt overvallen, maar er wordt hier tenminste groots gedroomd, gedacht en uitgevoerd. Ambities hebben is leuk, ambities verwezenlijken is veel belangrijker. Zo wordt er inmiddels trots gesproken over de as Guillemins-Boverie-Médiacité, die loopt van het door Santiago Calatrava ontworpen TGV-station via de nieuwe fiets- en voetgangersbrug naar het Boveriepark en eindigt bij een van de grootste winkelcentra van België, de rood-witte slang van designer Ron Arad.

Luik: 198.000 inwoners

De metamorfose van Luik wordt betaald door de federale Waalse regering en de Europese Unie. Het heeft de laatste tien jaar geleid tot een opgepoetst imago. Het treinstation kostte 302 miljoen euro, Médiacité meer dan 200 miljoen, de blinkende wolkenkrabber van Financiën 95 miljoen, de verbouwing van theater en de opera samen bijna 51 miljoen. In de binnenstad ligt cultureel centrum Cité Miroir, een voormalig badhuis. Ook al zo’n parel. Kosten? Slechts 8,5 miljoen euro.

Het opgeknapte Musée de la Boverie heeft voor 25 miljoen euro een glazen aanbouw gekregen. Net zoals in de Franse stad Lens werkt het museum samen met het Louvre in Parijs. Wij slenteren door de fraaie tentoonstelling ‘John Cockerill, 200 jaar toekomst’, nog tot en met september te zien. De Britse industrieel stond ooit aan de basis van het boomende Luik. Hij bouwde een staal- en kolenimperium waarin 40.000 mensen werk vonden. Romantiek kun je niet kopen, maar een algehele opfrisbeurt zorgt er misschien wel voor dat je je verleidelijker kunt opstellen. Innovatie in de geest van Cockerill is in Luik eigenlijk altijd al ‘de nieuwe romantiek’ geweest en in die traditie bouwt de stad in de eenentwintigste eeuw gewoon verder.