
Brug van Calatrava die in Venetië Piazzale Roma met treinstation Santa Lucia verbindt. Foto: http://www.palladium.de
VENETIË, 14 NOVEMBER 2011. Geachte heer Calatrava, beste Santiago. Vooropgesteld: ik ben een liefhebber van uw ontwerpen. We hebben er in de meeste steden zelfs een flink ommetje voor over om uw bouwwerken van buiten en als het kan ook van binnen te bezichtigen. Persoonlijk vind ik de bibliotheek van de rechtenfaculteit in Zürich erg fraai. Maar wachten op de trein naar Coimbra op station Oriente van Lissabon was zeker geen straf.
De bruggen in uw portfolio zijn een hoofdstuk apart. Ze zeggen dat u er beroemd mee bent geworden. Ik begrijp dat het er inmiddels tientallen zijn. En ja, dat de kosten dan af en toe de pan uitrijzen… Ik las gisteren in The Guardian het artikel ‘Building over budget? Don’t blame the architect’ en ik moest meteen aan u denken. Begrijp me niet verkeerd, het doet niks af aan de stijl. Ze zijn doorgaans zeer herkenbaar. Als ik dan toch een favoriet moet kiezen: de voetgangersbrug Puente de la Mujer in de haven van Buenos Aires.
Maar ik heb eigenlijk een vraag over uw brug in Venetië. Ach nee, niet weer, hoor ik u al denken. Ik weet ook wel dat u de nodige kritiek te verduren heeft gehad. Het heeft tien jaar geduurd voordat er eindelijk gebouwd mocht worden. Een monument van slecht bestuur en verspilling van Venetiaans geld, zo was er in de gemeenteraad te horen. Trek het u niet te zeer aan. Het is mooi geworden. Hij is eleganter dan de meesten, vind ik. Bovendien: het was in 2008 de eerste nieuwe brug in Venetië in zeventig jaar. Dat is best iets om trots op te zijn.
Als ik dan toch nog één puntje mag aandragen: was het echt niet mogelijk geweest om een doorgang te maken voor ouders met een kinderwagen, en dus ook voor gehandicapten en mensen die een koffer met zich meezeulen? Dat zijn er nogal wat namelijk. Dan kom je dus met de bus aan bij Piazzale Roma en moet je, als je naar de wijk Cannaregio wil, meteen een hindernisparcours van 94 meter overwinnen. Ik snap dat al die trapjes een esthetische waarde hebben, maar u bent toch zeker creatief genoeg om daar een slimme oplossing voor in te bouwen.
Kijk het zit zo. Sinds vijf maanden reizen we samen met ons zoontje Abel. Een prachtig mannetje die het schitterend vindt als papa de kinderwagen met hem erin omhoog tilt en die trappen opsjouwt. Als hij de verbeten trekken in mijn gezicht ziet, ligt hij al in een stuip van het lachen. Of hij slaapt. Dan heb je dus geen publiek en krijgt zo’n krachtsinspanning plotseling iets ondankbaars.
U kent Venetië toch? Een prachtige stad. Uniek in de wereld. Ik kom er graag. Zeker voor de tweejaarlijkse kunst- of architectuurbiënnale. Zoals vriend B. het laatst zei: dat evenement begint uit te groeien tot een vast agendapunt, net zoals je om de twee jaar aanwezig wilt zijn bij een groot voetbaltoernooi. Al dat water, die prachtige palazzo’s. Het is een feest om door de straatjes en langs de pleinen te dolen.
Venetië: 62.000 inwoners
Maar eigenlijk is Venetië een onmogelijke stad als je een kinderwagen bij je hebt. Zoals u weet zijn er ongeveer vierhonderd bruggen, die om de paar honderd meter opduiken. Soms nog eerder. Bent u op de hoogte hoeveel er daarvan in plaats van trappen een rimpelloos pad hebben? Ik ben er geen tegengekomen. Ik vond de Ponte di Rialto sowieso al een overschatte brug met al zijn toeristenkraampjes, maar sinds ik hem samen met L. heb beklommen met een babykoets boven mijn hoofd vind ik er helemaal niks meer aan.
Maar goed, dit moet vooral geen klaagzang worden. Als je een wandeling maakt van een uur en je moet in die tijd twintig keer een kinderwagen van tien kilo omhoog tillen, is dat in ieder geval een mooie vorm van ochtendgymnastiek. Een ritueel dat je met evenveel gemak ’s middags en in de avond kunt herhalen. Op de Riva degli Schiavone, de boulevard aan Canale di San Marco tussen het San Marcoplein en Arsenale, hebben ze over de markante bruggen overigens een houten plank gelegd en dan plakken ze er doodleuk een sticker met de tekst ‘Venice accessible’ op. Ja, zo kan ik het ook.
Zullen we afspreken dat u bij uw eerstvolgende brugontwerp, waar dan ook ter wereld, een fraaie doorgang maakt speciaal voor hulpeloze ouders met kinderwagens en gehandicapten? Als u die toezegging doet, stuur ik het stadsbestuur van Venetië alvast een open brief. Kan ik meteen vragen of ze wat extra miljoenen reserveren voor zo’n kindvriendelijk pad, want ik neem aan dat zoiets de prijs omhoog zal stuwen?
Categorieën:Algemeen
wat een geweldig verhaal heb je weer geschreven aan meneer Calatrava. Nu weet je uit ondervinding hoe moeilijk het is om met de kinderwagen trappen op te sjouwen. Ik vind dit een prachtige alinia jij met je verbeten gezicht en Abel maar lekker lui liggen en je uitlachen
*brede lach!* heerlijk geschreven weer! En idd, Venetië is een fantastische plek. Ook om ten huwelijk gevraagd te worden 😉 Overigens denk ik dat je lief ook heus heel blij is met die gespierde armen hoor 🙂
Mooi en een prachtig, persoonlijk, verhaal! Volgende keer ga ik mee om de kinderwagen op te tillen!;-)
Leuk verhaal! Ik kan me goed in vinden in je opmerking dat Ponte di Rialto een overschatte brug is. Wat een toerisme en drukte zeg!
Ik ben een aantal keren in Venetië geweest en ik vraag me af wat een mens daar met een kinderwagen wil gaan doen. Deze stad is nooit gebouwd met het idee dat er in de 21e eeuw mensen met een kinderwagen zouden willen rondlopen. Eerlijk gezegd moet ik zeggen dat ik ondanks de ongelofelijke schoonheid van Venetië het een onmogelijke stad vind. De stad is tot een groot pretpark verworden en wordt totaal uitgewoond door de toeristen aantallen. De inwonercijfers van de stad spreken boekdelen. Men vlucht letterlijk weg! Tenzij je er vroeg in april een mooie lentedag treft vind ik Venetië verder gedurende de zomer een zompige, verzengende stad overvol met half ontblote op elkaar gepakte lichamen die iets proberen op te vangen van een sfeer die ze zelf kapot maken. Voor mensen met een kinderwagen heb ik een veel betere suggestie. Italië is een schitterend land. In plaats van 12 Euro voor een koffie op het San Marco plein te betalen, huur een leuk huisje of appartement bij Italianen op het platteland. Fantastische vergezichten, heel waarschijnlijk nog een zwembad erbij dus kinderen ook helemaal blij, de echte authentieke Italiaanse keuken i.p.v. een kleffe toeristen pizza en ga van tijd tot tijd eens met de auto in de omliggende dorpjes en steden kijken. Dat is namelijk Italië. En bewaar Venetië voor een stedentripje als de kinderen het huis uit zijn.