Deze slideshow vereist JavaScript.

TILBURG, 22 JANUARI 2017. Later wordt alles beter. Dat is iets waar ik graag in wil geloven. Dat het vroeger beter was, is meestal een schromelijk overschatting van de werkelijkheid. Gebaseerd op een – vage – herinnering, een fantasie, een gevoel of nostalgische opvatting. Ben nog nooit iemand tegengekomen die op basis van feiten kon bewijzen dat het vroeger beter was.

De Burgemeester Brokxlaan in Tilburg. De winterzon schijnt. Het is een paar graden onder nul. Vroeger, toen ik hier studeerde, bestond deze straat niet. Onbegaanbaar terrein achter het centraal station. De hallen van de voormalige NS-werkplaats zijn, zoals dat in goede marketingtaal heet, een ‘broedplaats voor kennis en innovatie’ in de zesde stad van Nederland. Mijn oude school, de Fontys Hogeschool voor Journalistiek, verhuist op termijn naar dit gebied: SPZ013, de Spoorzone.

Ik probeer me voor te stellen hoe het is om hier straks, als hyperambitieuze journalist in spe, je opleiding te volgen. Op een school die de samenwerking aangaat met De Persgroep, de Vlaamse uitgever van onder andere Algemeen Dagblad, Het Parool en Q-Music. Op een steenworp van het centrum, en niet in troosteloze buitenwijk in een nóg troostelozer gebouw. Heb mooie herinneringen aan die tijd, maar in de jaren negentig van de vorige eeuw was een architectonisch verantwoord pand minder in de mode. Zonde.

We vieren de toekomst in De Houtloods. Een restaurant dat ik in deze stad in geen twintig jaar heb kunnen ontdekken. Een oase in een woestijn: Tilburg staat op een 41^ste plaats op de culinaire ranglijst van de Atlas van Nederlandse Gemeenten. In deze loods van baksteen, het oudste gebouw van de Spoorzone en tevens een gemeentemonument, die in de negentiende eeuw fungeerde als houtopslag van de spoorwegen staat een jonge kok in de keuken die ervaring opdeed bij buitenlandse sterrenrestaurants als The Fat Duck en Noma.

Tilburg: 213.000 inwoners

Dat proef je. De lunch is geweldig. Het decor misschien nog wel beter. Door de hoge ramen en de glazen nok in het houten dak lijkt het alsof je buiten zit, maar het voelt als een knusse woonkamer. In de grote open ruimte kun je zien hoe er voor je wordt gekookt. “De Houtloods is een lichte teleurstelling”, schrijft de Volkskrant op 21 mei 2016 in een recensie. Ik ben het zelden meer oneens geweest met een opiniestukje in de krant.

Buiten, net voor het terras, staan twee oude wagons op een stuk rails. De eigenaar van De Houtloods gaat er nieuwe horecaconcepten tot leven proberen te brengen. Ernaast wordt volop gebouwd aan de 339 appartementen van Clarissenhof. Aan de overkant van de straat ligt de Polygonale Loods die wordt opgeknapt en waar ‘plan EVE’ – dat staat voor Eten voor Eten – in wordt gehuisvest. Een combinatie van restaurant, terras, wijnbar, food plaza en city market. Iets verderop wordt in de Lochal de nieuwe bibliotheek gevestigd.

Via de biertuin van Gebouw 84, een snelle blik op het interieur van restaurant RAW en de skatehal verlaten we SPRZ013 en lopen naar museum De Pont. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan. We bekijken de metamorfose die hoort bij de transformatie van deze voormalige industriestad. Op basis van een ontwerp van Benthem Crouwel Architekten heeft De Pont nieuwe entreepoorten, een museumcafé en expositieruimten.

“En eenmaal binnen is het alsof de uitbreiding er altijd al was, zo zorgvuldig is de nieuwbouw aan het al bestaande bouwdeel vast gebouwd”, schrijft NRC Handelsblad. In Tilburg was vroeger niet alles beter. Ik kan het weten. Ben best een beetje jaloers op vrienden die er nu wonen en op mijn neefje die er zijn bedrijf groot laat worden. Later wordt alles beter. En later is nu in Tilburg.