ROTTERDAM, 30 JUNI 2020. Deze plek, Don Draper had het geweldig gevonden. Je ziet ’m zo zitten, in zijn onberispelijke bruine maatpak. Zijn haar strak in de brylcreem. Hij bestelt zwijgzaam nog maar een drankje aan de stijlvolle bar, voordat hij naar de hotelkamer slentert, waar een van zijn minnaressen vol ongeduld op hem wacht. Lucky Strike in de ene hand, een Old Fashioned cocktail in de andere.

Fans van Mad Men die de lobby van The Slaak in Rotterdam binnen wandelen, snappen waarom mijn gedachten afdwalen naar de Amerikaanse serie (2007-2015), gebaseerd op de reclamemannen van Madison Avenue in New York. Het fictieve personage Don Draper is de briljante, zuipende en vrouwen verslindende creatieve directeur van de firma Sterling Cooper. Inhoudelijk niet de beste reeks ooit gemaakt, maar de stijl en elegantie van de jaren vijftig en zestig komen tot leven op je beeldscherm.

“De vergelijking wordt vaker gemaakt. Alleen mag er nu niet meer worden gerookt”, zegt Merel van Dort, commercieel Manager van The Slaak, met een knipoog. Maar verder had je in dit icoon van de Rotterdamse wederopbouwarchitectuur zo een scene van de dramaserie kunnen opnemen. De betonnen trap, de massieve pilaren en de ramen van enkel glas: allemaal in originele staat. De opvallende vierkante lampen in het werkelijk schitterende houten plafond zijn een schenking van Philips na de oorlog. The Slaak is een rijksmonument, dus die moesten blijven zitten.

Net zoals de drempel voor mijn kamer trouwens, op de vijfde verdieping. Na whiskey nummer zoveel zou Don Draper er zeker over zijn gestruikeld. Maar ja, een monument is een monument. De architect van het gebouw, HDVL Designmakers, heeft daardoor niet alles naar zijn hand kunnen zetten. De interieurchef van Marriott International (The Slaak, 74 kamers, beschikt over een franchise licentie) heeft een serieuze inspanning moeten verrichten om passend meubilair te vinden. Een aantal meubelstukken is speciaal voor het hotel in jaren vijftigstijl ontworpen, her en der met een moderne twist zoals de stekkerdoos met USB-aansluiting in de tafel van de hotelkamer.

Rotterdam: 624.000 inwoners

Hoezeer de geest van Don Draper ook rondwaart in dit jaren vijftig decor, het échte verhaal van The Slaak Rotterdam draait natuurlijk om de geschiedenis die in dit pand – het Slaakhuys –  letterlijk en figuurlijk is geschreven door Het Vrije Volk. Dus wie een verleden heeft in de journalistiek, zoals ik, moet hier een keer hebben geslapen. Het pand, een ontwerp van Hein Berlage, is tijdens de Tweede Wereldoorlog vernield. Architect Jo Vegter leidt in 1955 de herbouw en redactie/drukkerij van Het Vrije Volk vindt er een plaats.

Het dagblad is nauw verbonden met de socialistische beweging, waaronder de Partij van de Arbeid. In 1956 is het de grootste krant van Nederland, met 42 edities en meer dan 300 redacteuren/verslaggevers. “Ga vooral ook even naar de LIDL onderin de kelder”, adviseert Van Dort. “Daar was de voormalige drukkerij gehuisvest. Er hangen grote foto’s in de gang.”

De verwijzingen naar het nieuws en het journalistieke verleden zijn weliswaar overal, maar subtiel. Zo tref je her en der oude typemachines aan, er staat een houten krantenkiosk in de lobby en bar/restaurant Didot34 heeft haar naam te danken aan het lettertype van de krantenkoppen van Het Vrije Volk. Op de kaart staan gerechten zonder bereidingswijze, want ‘een goede journalist zal immers nooit haar bronnen onthullen’. Sla het servetje open en lees de binnenkant als een echte krant.

De Markthal ligt op tien minuten lopen, de Kralingse Plas op twintig: toch is de aandrang om The Slaak te verlaten niet groot. “Dat effect willen we door het uitgekiende design natuurlijk bereiken. Het huiskamereffect, zeg maar. Dit moet een ontmoetingsplaats worden, waar je kunt werken, ontspannen en zaken doen. Buurtbewoners zijn ook van harte welkom.” Het hotel, open sinds oktober 2019, heeft nog alles te bewijzen. Na een paar maanden heeft de COVID-19-crisis de ambities bijgesteld. In het jarenvijftig decor zijn mondkapjes en handgel, te koop in de kiosk, een teken des tijds. Don Draper zou er toch raar van opgekeken hebben.